In 2014 steeg het aantal asielzoekers flink. Dat was vooral te merken bij het COA. Die moesten plotseling allerlei asielzoekerscentra bijbouwen. Zodra een asielzoeker een verblijfsvergunning krijgt, begint de zoektocht naar een normale woning. Gemeenten zijn verplicht daarvoor te zorgen. Gemeenten doen daarbij vooral een beroep op wooncorporaties.
Een paar maanden geleden realiseerden we ons bij De Key dat we de uitstroom uit asielzoekerscentra niet voldoende konden opvangen. We zijn gaan zoeken naar aanvullende mogelijkheden. Dat leidde tot een plan voor een nieuwe woonlocatie voor jongeren: 250 verblijfgerechtigden en 250 werkende, studerende, schoolgaande jongeren tussen de 18 en 26 jaar. Met steun van de gemeente en vele andere partijen wordt hard gewerkt aan de uitwerking van dit plan.
Toen we begonnen met dit plan, had ik niet het idee dat dit nog maar het begin zou zijn van een nog grotere opgave. Het aantal asielaanvragen daalde immers weer. Maar niets is minder waar gebleken. 2014 was slechts een bescheiden voorbode voor een veel grotere toestroom. Honderdduizenden vluchtelingen uit oorlogsgebieden staan aan onze Europese grenzen of zijn – met gevaar voor eigen leven – Europa in geglipt. Dagelijks worden we geconfronteerd met ongelooflijke drama’s.
Wegkijken of ontkennen kan niet meer. Bij De Key gaan we door met nadenken over nog meer huisvestingsmogelijkheden. Gaan we meer mensen in een woning huisvesten, vragen we onze huurders om kamers te gaan verhuren, moeten we nog meer tijdelijke voorzieningen bouwen, gaan we een tijdje alle vrijkomende woningen aan verblijfsgerechtigde vluchtelingen toewijzen? Niets is onbespreekbaar voor mij. Wegkijken kan niet meer.