Met z’n zessen zijn we op bezoek in een woning in Slotermeer. De wijk staat vol met de portiekflats zoals ik die in mijn jeugd zag verrijzen en ik vanaf de step bewonderde. ‘Wij wonen met met z’n vijven in een kamer-en-suite, een slaapkamer en een keuken,’ vertelt de moeder. ‘Ik wil hier altijd blijven wonen.’ Onze gespreksleider vertelt dat hij in zijn jeugd alle gevangenissen van Nederland heeft gezien. Pas toen een rechter zei dat hij intelligent was, ging hij op zoek naar een ander leven.
Broedplaats
Daar zitten we dan, vertegenwoordigers van huurdersorganisaties, corporaties en de gemeente op bezoek in een wijk waarin de komende jaren veel geinvesteerd moet worden. We stellen elkaar persoonlijke vragen en krijgen echte antwoorden. Na anderhalf uur warme gastvrijheid gaan we op weg naar broedplaats De Vlugt. Prachtig gezang begeleidt ons naar de vergaderzaal op de eerste verdieping. Ik kijk om me heen. Daar zitten nog zo’n 25 deelnemers, ieder komend vanuit hun eigen gesprek bij een bewoner thuis.
Voorzichtig maken we verder kennis met elkaar. Wat houdt ons bezig? Waar liggen onze zorgen? En waar ‘branden de kaarsjes van hoop’? Er zijn zorgen over betaalbaarheid, beschikbaarheid, (rechts)zekerheid en het milieu. Over de dreigende tweedeling in de stad. Wie zijn de have’s en de have-nots? Het gaat niet alleen over Amsterdam maar ook over het wonen in de omliggende gemeenten.
Adelheid
Side kick Adelheid Roosen benadrukt dat er meer ruimte moet komen voor collectieve woonconcepten omdat het uiteindelijk om het geluk van mensen gaat. Met een indrukwekkend gedicht sluit Adelheid deze eerste bijeenkomst af. Ik ga op weg naar huis, beseffend dat we samen de stad Amsterdam en haar bewoners een warm hart toedragen. Een mooiere start voor het maken van prestatieafspraken kan je toch niet maken!
